คำว่า" มาร " เป็นคำที่ได้ยินได้ฟังมาแต่ในอดึดกาล พระพุทธเจ้าผจญกับมารมามากมาย จึงได้เกิดมีพระพุทธเจ้า มึศาสนาพุทธจนถึงทุกวันนี้ ได้สั่งสมบารมีมากมายหลายชาติหลายสมัย คนเราบางชาติเกิดเป็นคน บางชาตเกิดเป็นสัตว์เดรฉานต่างๆ เหตุที่เป็นดั่งนี้ก็เนื่องจากการทำกรรมดีหรือกรรมชั่ว กรรมดีเรียกว่ากุศลกรรม ความไม่ดีเรียกว่าอกุศลกรรม มีทั้งกรรมทางกาย ทางใจ ทางปาก ทำกรรมดีก็ได้ดีทำความชั่วก็ได้ชั่ว บางคนเกิดมาในราชนิกุลเพราะผลของกรรมแต่ละคน บางคนเกิดมาเป็นสัตว์เดรฉานเป็นต้น พระพุทธเจ้าชาติสุดท้ายเกิดเป็นพระเวสสันดรก่อนมาเป็นพระพุทธเจ้าต้องผจญมารมากมาย มนุษย์เราทุกวันนี้ต้องพบประสบกับปัญหามากมาย มีมารมาเป็นสิ่งขัดขวางในสิ่งที่เราทำ ก็ไม่เกิดเป็นบุญก็ไม่มีความสุข เช่นเวลาไปทำบุญนำลูกหลานไปด้วย เด็กมันก็คือเด็ก ทำโนน้ทำนี้ให้เราต้องบอกต้องกล่าว บอกไม่ดีเราก็ดุด่าว่ากล่าวในขณะที่เราจะทำบุญ อย่างนี้บุญจะไม่เกิดเพราะมีมารมาผจญให้เราต้องมีจิตใจที่เศร้าหมองบ่นให้ลูกให้หลานอย่างนี้เรียกว่ามีมาร มารมึ 2 ประการ คือมารภายนอกและมารภายใน ไม่ใช่มารของหญิงมีครรภ์ไม่ใช่อย่างนั้น มารนี้เรียกว่ามารผจญ จะมีมากหรือน้อยวุ่นวายทั้งสองอย่าง แต่มารภายในสำคัญที่สุด มารภายนอกเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราก็สามารถกำจัดได้ให้เส็จสิ้นลงได้แต่มารภายในตัวของเรา ตัวเรานั่นแหละเป็นมารมันอยู่ที่ใจเรา ใจเราเป็นมารของตัวเราเอง น้ำทะเลสุดหยั่งได้ จิตใจมนุษย์นั่นไซร์หยั่งถึง บางคนหน้าตาเหมือนเป็นคนบุญ แต่จิตอกุศล ต่อหน้าเราพูดดี แต่ลับหลังเรานินทราว่าร้ายเราอย่างนี้เป็นต้น ใหม่ๆน้ำผักต้มก็ว่าหวาน นานๆไปเกิดการหมางเมิน การที่จะชนะมารเราต้องฝึกฝนด้วยตัวของเราเอง ต้องฝึกใจ มันบังคับกันไม่ได้ ใครเตือนใครไม่ได้ กรุณาฟังต่อจากเทปข้างล่าง เปิดที่นี่ครับ ต่อนี้ไปเป็นธรรมะบรรยายเรื่องคำสอนผู้สูงอายุ คนเราเกิดมาเมื่อตายไปแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ เมื่อถึงวันพระควรรักษาศิลภาวนาสั่งสมบารมี ต่อไปภายหน้าจะสบายลูกหลานก็ชมเชยนับถือตายไปโลกหน้าจะสบาย มัวแต่ทำบาปไม่พ้นอบาย วิญญาณไปยากลำบากเมื่อหน้า ไปวัดวันสำคัญเท่านั้น ไม่ต้องห่วงลูกห่วงหลานมากมายละวางไว้บ้าง ตนทำตนให้ลำบากก็ลำบากไปตลอดชาติ แก่เฒ่าไม่วิ่งหาการหางาน มีลูกหลานไม่ใช้เสียบ้าง ทำตัวดีลูกหลานก็ดูแล ปากมากบ่นมากกับลูกกับหลาน ลูกหลานก็ไม่พ่อใจ อายุสังขารไม่เที่ยงแท้ ร่ำรวยล้นฟ้าตายไปก็เป็นเปรต ทำบุญไปเถอะต่อไปจะเกิดเป็นคน หาการหางานก็สบายไปหน้า หากมีแต่ตันหา หัวหงอกหัวขาวยังมั่วสุมราคี ตายไปก็ไม่ได้ดีลูกหลานไม่สมใจ ไปวัดเสียบ้างอย่ามัวแต่หาปูหาปลาล่าสัตว์หาอาหารอยู่เลย บางคนก็พูดมากอยู่เฉยๆไม่เป็นนั่งนอนนินทราคนอื่นตลอดเวลา บ้างก็ด่าลูกหลาน หากต้องการเป็นเฒ่าที่ฉลาดใจบุญ ก็เข้าวัดเข้าวาเสียบ้าง ลูกหลานรักชอบ ไม่มัวอยู่ในที่นอน ตื่นเช้ามาเสียดัง เรียกไก่มากินอาหารไก่ยังไม่มาเลยเพราะกลัวเสียดัง อย่ามัวแต่บ่น ควรเป็นเฒ่าที่ฟังธรรมะ ฟังเทศนืจำพรรษา ทำให้กิเลสเบาบาง ลูกหลานนับหน้าถือตา เลิ้ยงดูภายหน้า ตายไปพ้นบาปกรรมเกิดชาติหน้าได้ดี ดังนั้นเมื่อเราแก่เฒ่าแล้วควรเข้าวัดฝึกฝนตนเองด้วยประการฉะนี้แล.
ธรรมะบรรยายโดยท่านพระมหาอุดม อุตตโม(สายโปธิ)เจ้าอาวาสวัดดอนแก้ว อ.สารภี จ.เชียงใหม่
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น